Rozdział VI. Nieznany numer

6 październik 2015, Poniedziałek

– Co takiego?

– To co słyszałeś – Próbowałam zachować zimną krew, co chyba mi nie wychodziło.

– Jak mogłaś zrobić coś tak głupiego? Nie przyszło ci do głowy, żeby sprawdzić w jakie dni tygodnia ta kawiarnia jest otwarta? Co za bezsens! Straciłaś taką szansę! – Radek właśnie dosłownie darł się przez telefon i nawet nie chciałam wyobrażać sobie w tym momencie jego wyrazu twarzy.

– Nie krzycz tak... – mruknęłam, chociaż muszę przyznać, że jego złość była w pełni uzasadniona. To, co zrobiłam, serio było głupie i strasznie się tego wstydzę. Cóż, czasu nie cofnę.

– Hahaha! – Radek nagle wybuchnął śmiechem.

– Co cię tak śmieszy? – bąknęłam pod nosem zirytowana jego nagłą zmianą humoru.

– Właśnie... zdałem sobie sprawę, jak bardzo ta twoja pomyłka była śmieszna. No bo... Heh, jak można umówić się z kimś w restauracji, która jest zamknięta tego dnia? – powiedział po czym znowu zaczął się śmiać.

– Nie dobijaj mnie – jęknęłam naburmuszona padając na łóżko i zaczęłam bawić się swoimi włosami.

– Eh... To co teraz?

– "Bo jeśli plan nie działa,..."

– "...trzeba zmienić plan, ale nigdy nie cel." Mówiłaś to przed chwilą, ale co to ma dokładnie znaczyć i jak to ma pomóc?

– Ach! Czy facetom zawsze tak trzeba wszystko dokładnie tłumaczyć? – spytałam z ironią.

– Nic dziwnego, skoro zaczęłaś sobie wymyślać jakieś dziwne motta i oczekujesz, że wszyscy je zrozumieją.

– Zawsze chciałam mieć jakieś motto, nie ma w tym nic złego. – powiedziałam śmiejąc się.

– Wydajesz taki dziwny odgłos gdy się śmiejesz. Strasznie to zabawne! Taki dźwięk jakiegoś orangutana albo...

– Ej! Nieprawda! A poza tym sam nie śmiejesz się lepiej – próbowałam się odgryźć.

– Przecież żartowałem. Bardzo ładnie się śmiejesz. – Po tym zdaniu nastąpiła krótka cisza.

– Emm... Heh... Dzięki! – palnęłam i rozłączyłam się.

7 październik 2015, Wtorek

W sumie dawno nie pisałam rzeczach związanych ze szkołą. Może to dlatego, że właściwie nie ma o czym pisać. Każdy dzień wygląda tak samo. Tak samo wchodzę do budynku, tak samo się uczę, tak samo siedzę na korytarzu. Identycznie. Ta monotonia zaczyna mnie nużyć. Ale mimo to, w ciągu tego całego nudnego dnia, w końcu następuje ten moment, kiedy podchodzi do mnie Radek i zaczyna gawędzić o wszystkim, co go dzisiaj spotkało. Nie wydaje mi się, aby jakoś szczególnie się różnił ode mnie i uważam, że jego życie nie jest mniej monotonne od mojego.

A jednak to on potrafi patrzeć na to wszystko w taki sposób, że wydaje się to najbardziej niesamowitą rzeczą na świecie. Skąd się rodzi w nim ten nieziemski optymizm?

I dlaczego nie potrafi rodzić się on też we mnie?

***

Dzisiaj Radek podszedł do mnie na przerwie i dumnym głosem oświadczył:

– Jutro jedziemy na rajd.

– Co? – wymamrotałam niezadowolonym głosem.

– Jedziemy na rajd – powtórzył. Zmarszczyłam brwi.

– Przecież słyszałam – odparłam z grymaśną miną.

– No to po co się pytasz?

Westchnęłam.

– Jaki rajd? – spytałam ignorując pytanie chłopaka.

– Szkoła organizuje rajd górski. Zapisałem nas.

– Tak można? Nauczycielka nie pomyślała, że mogę coś mieć przeciwko?

– Zapisy prowadzi pani Ikimowicz.

Westchnęłam po raz drugi.

– To wszystko wyjaśnia... – mruknęłam. – Ona zawsze na wszystko pozwala.

– Tylko się odpowiednio ubierz. Podobno jutro ma padać deszcz – rzucił przez ramię Radek odchodząc w swoją stronę.

8 październik 2015, Środa

Wstałam z niemrawą miną na twarzy i powolnym, ociężałym krokiem ruszyłam w stronę łazienki. Szczerze nie chciałam jechać na ten rajd. Jedyny, na którym kiedykolwiek byłam, odbył się, z tego co pamiętam, gdzieś w drugiej klasie podstawówki. Potknęłam się wtedy o jakiś kamień i upadłam na ziemię. Byłam cała brudna i mokra, miałam wtedy uczucie, że wszyscy śmieją się ze mnie i obgadują za plecami. Dla małej mnie to był koszmar. Za to dla teraźniejszej mnie, również to będzie koszmar, bo będę traciła swój czas, podczas którego mogłabym skontaktować się w jakiś sposób ze swoją siostrą. Zamiast tego będę jednak łazić po górach i przeklinać na robactwo. Co takiego Radkowi może się w tym podobać? Jeśli wszyscy faceci lubią takie rzeczy, to ja podziękuję, wolę zostać starą panną z kotami.

Po szybkim prysznicu ubrałam się, tak jak to mówił Radek, „odpowiednio” i zeszłam do kuchni na śniadanie. Rodzice byli w pracy, więc zostałam sama i mogłam w spokoju zjeść śniadanie bez konieczności opowiadania komuś jak mi idzie w szkole. Bo w przypadku moich rodziców odpowiedź typu „Jest okej” nie wystarcza. Mam obowiązek opowiedzieć im ze szczegółami każdą minutę spędzoną w szkole używając poprawnej polszczyzny. Męczące, prawda?

Gdy w końcu znalazłam się na miejscu zbiórki, czekał już tam na mnie Radek z wyraźnie podekscytowanym wyrazem twarzy.

– Już myślałem, że nie przyjdziesz – Na jego uśmiechniętej od ucha do ucha twarzy można było dostrzec ulgę.

– Czemu miałabym nie przyjść?

– Wydawało mi się, że nie przepadasz za taką formą rozrywki – odparł.

– Bo to prawda. Ale nie jestem typem osoby, która nie dotrzymuje danego słowa. – Na te słowa chłopak lekko się zaśmiał.

– No to chodźmy.

Muszę przyznać, że chyba w całym moim życiu tak bardzo się nie zmęczyłam. Cóż, na początku nawet nie było źle i wszyscy dosyć szybko zmierzaliśmy ku celu. Ale w połowie drogi miałam ochotę zawrócić. Szczerze podziwiam ludzi, którzy dla przyjemności wspinają się po górach. I to po o wiele większych niż ta, po której ja szłam! Droga ciągnęła się w nieskończoność i myślałam, że nigdy nie dotrzemy. Lecz gdy stanęliśmy u celu, byłam z siebie naprawdę dumna. Wreszcie dotarliśmy, udało się.

– Często jeździsz na takie rajdy górskie? – zapytałam Radka, gdy usiedliśmy na ławce.

– Nie. Właściwie to bardzo rzadko, ale zawsze świetnie się bawię. Dlaczego pytasz?

– Tak jakoś.

– A jak to jest u ciebie?

– Ja? Ja nie lubię takich wycieczek i dobrze o tym wiesz. – Mimowolnie odwróciłam wzrok.

– Ach, tak? – W głosie chłopaka dało się wyczuć, że chyba mi nie uwierzył. – Popatrz mi w oczy i przyznaj, że nie bawisz się dobrze. – Popatrzyłam na niego przechylając głowę na bok.

– Tego nie powiedziałam – odparłam.

– Ale...?

– Ale... – Nie potrafiłam wymyślić żadnej wymówki. – Po prostu...

– Czyli mój cel został osiągnięty – powiedział zadowolony, a ja popatrzyłam na niego pytającym wzrokiem. – Chciałem cię trochę rozweselić. Za bardzo denerwujesz się tym wszystkim.

– Ta... Może i masz rację – mruknęłam.

Muszę przyznać, że pomimo tego złego nastawienia, ta wycieczka była naprawdę udana. Cieszę się, że Radek (wbrew mej woli!) zapisał mnie na ten rajd. Ale jedno przyznać muszę – po górach, za żadne skarby świata, dla przyjemności chodzić przenigdy nie będę!

9 październik 2015, Czwartek

Dzisiaj, z samego rana postanowiłam wybrać się do parku. Gdy jednak już miałam zamiar wyjść, zadzwonił mój telefon.

– Halo? – Odebrałam, lecz nie usłyszałam odpowiedzi. – Halo? – powtórzyłam. Znowu odpowiedziała mi cisza. Uznałam, że to zwykła pomyłka i rozłączyłam się. Jednak nie musiałam długo czekać na kolejny telefon, od tego samego, nieznanego numeru. Tym razem jednak rozmówca odezwał się.

– Dzień dobry. Czy rozmawiam z Shiro Mazur? – Była to kobieta o delikatnym, spokojnym głosie. Miałam dziwne wrażenie, że gdzieś już go słyszałam.

– Tak, tak, to ja – wyjąkałam zmieszana całą tą sytuacją.

– To, co powiem, może ci się wydawać nieco dziwne, ale... – W jej głosie słyszałam niepewność przeplataną strachem. – ...Ale nazywam się Zuzanna Mazur i jestem twoją siostrą.

Moje serce zaczęło bić szybciej.